دوستای عزیز و بامرام و بامعرفت و قدیمیم سلام
میدونم دل خوشی از من ندارین... اما امیدوارم منو ببخشین. به خاطر همه کوتاهی ها و بی معرفتی هایی که داشتم و توی این مدت طولانی اصلا بهتون سر نزدم ولی شما با محبت خودتون شرمنده ام کردین...
من عوض شدم؛ خیلی زیاد. و تقریبا همه چیزم رو هم عوض کردم. اسمم (که گذاشتم پرستیژ)، تیپم، مدل موهام، محل کارم و حتی باشگاه ورزشی که اونجا تمرین میکردم...
دیگه نمیخوام به زندگی سابقم برگردم و از کسی که الان هستم خوشحال و راضی ام و با همه سختی هاش بازم خدا رو شاکرم... و برای همه آرزوی شادی و خوشبختی میکنم... چه دوست، چه دشمن...
از شما هم خواهش میکنم من جدید رو بشناسین و قبول کنین...
به داشتن دوستای خوبی مثل شما افتخار میکنم و امیدوارم روزی برسه که بتونم محبتتون رو جبران کنم....
اگه اسمتون رو نمیبرم منو ببخشین آخه معذورات این وبلاگ جدید رو که بهتون گفته ام. شما هم لطف کنین اشاره ای به گذشته ها نکنید تا ایشالله به یاری خداوند آینده ای زیبا بسازیم....
پس بزن قدش و با گروه پسران بمب گذار که دانشگاه رو میترکونند هم قدم شو....
بازم مرسی از لطف و محبت بی دریغ و بدون چشم داشت شما!
دوستدار شما؛ پرستیژ
سلام
پسر خوب اینکارا چیه...این حرفها چیه زدی تو کامنتدونی!
تو دوست منی من وظیفه امو انجام دادم...من...نمیدونم چرا این روزا وقتی حرف زیادی دارم و باید بزنم نمی تونم حرف بزنم....برا همه حرفات همه حرفهای قشنگت همه حرفهایی که باهاشون منو خجالت دادی یه کامنت سفید نوشتم تو وبلاگم ...یه کامنت سفید با یه جمله که معنی همه زندگیمه....خوب موقعه اومدی...خوب...نیاز دارم به یکی که یادم بندازه باید زندگی کرد!خوش اومدی!من و تو همدیگرو خوب میفهمیم...به خاطر اینکه قدر خدا رو می دونم واسه همه اونچیزایی که بهمون داده و نداده!
وسیع باش وتنها
وسر به زیر وسخت!
سلام پرستیژ
اسم استاد را نمی توانم بگویم.
چون شاید راضی نباشند.